Terwijl de cultuursector in Nederland moet afrekenen met een draconische besparing van twintig procent, krijgt de Vlaamse cultuurminister op haar donder omdat ze het cultuurbudget voor volgend jaar niet heeft kunnen doen ... stijgen. Ligt België dan écht op een andere planeet?
Jan Blommaert is een intellectueel en dat mag iedereen weten. In zijn nieuwste boek De crisis van de democratie actualiseert hij een aantal inzichten die hij eerder al met verve uitwerkte. Hij richt zijn pijlen meer dan ooit op de media. Die hebben van feiten, duiding en kritiek louter koopwaar gemaakt. 'De nood is hoog, de redding niet meteen nabij', verzucht hij. Karl van den Broeck, hoofdredacteur van Knack, las het boek en doet een constructief voorstel.
In het januarinummer van rekto:verso hield redacteur Wouter Hillaert onder de titel 'Uitroepingstekens verdoeme' een radicaal pleidooi voor expliciete - politieke - stellingname op het podium. Het wordt tijd, zo stelde Hillaert, dat kunstenaars hun politieke of ideologische positie niet langer verhullen, dat er opnieuw politiek op de bühne bedreven wordt. Een maand nadien was het hommeles in cultuurland: de politiek - en dan nog wel het Vlaams Belang - ging zich uitgebreid mengen met de cultuurpolitiek en stelde prompt de subsidiëring van een aantal belangrijke culturele actoren in vraag.
Big Brother is weer in het land, en de spelregels zijn veranderd. Het publiek kan stemmen, niet op de blijvers, maar op de vertrekkers. De huisbewoners denken het omgekeerde. De minst populairen denken dat ze de grootste publiekslievelingen zijn. "Het is de smerigste streek die Big Brother ooit heeft uitgehaald en het is het hoogtepunt van wat je stilaan kunt omschrijven als sado-televisie," vindt Karl van den Broeck.