Nr. 2 november - december 2003

Redactioneel: Gezelligheid troef met rekto:verso

Rekto:verso is gelanceerd, de wereld is gered. Zo besloot een wel heel erg gladde radiocommentator na een vlotte babbel over onze eerste kleine. Zo hadden we het zelf dus nog niet bekeken. Hoewel. Aan de hand van het aantal nobele voorstellen dat intussen door onze brievenbus werd geschoven, kunnen we alvast besluiten dat het gat waarover we spraken de afmetingen van een uit de kluiten gewassen krater heeft. Veel teksten, veel vragen, veel discussies, over wat we wel en wat we niet moesten publiceren en hoe dan wel en ook waarom, wanneer, en onder welke vorm. En over wat kunstkritiek nu eigenlijk is, en wat het niet is, en wat het zou moeten zijn. Enfin, discussies zoals die op elke cultuurredactie met de regelmaat van een secondewijzer zouden moeten worden gevoerd.

 

Hoe ongezien te blijven

Stripmaker Dick Matena verwerkte de integrale tekst van Gerard Reves De Avonden in een reeks stripverhalen. Kris Pint las, keek, en schreef. De definitie die Slavoj Zizek aan het begrip 'kitsch' gegeven heeft is zijn uitgangspunt.

Trop is nooit te veel

"Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: ik ben een onvoorwaardelijke fan van de Amerikaanse lo-fi formatie Guided by voices. Alleen blijkt schrijven over een favoriete groep een hachelijke evenwichtsoefening, balancerend op het dunne koord tussen rabiate bewondering en kritische distantie, tussen houden van en luisteren naar."

 

De stem van het kind in het jeugdtheater

In de grote zaal van Het Paleis ging vorig jaar rond de kerstperiode de jeugdproductie Wortel van glas in première. De pers loofde de voorstelling, maar het feit dat de jong kijkers zelf er een heel andere mening op nahielden, ging aan velen voorbij. "Ik vond het een saai toneelstuk omdat het maar met één persoon werd gespeeld en er was ook geen decor," zegt Morris uit het zesde leerjaar.

 

De hedendaagse Belgische fotografie in the picture (2)

Er zijn behoorlijk wat goede fotografen in dit kleine land. Slechts een klein deel ervan geniet echter een zekere bekendheid. Het grootste gedeelte is niet of alleen bij een select publiek bekend. In deze reeks laat Niko Hafkenscheid vijf minder bekende, maar uitstekende Belgische fotografen over hun werk aan het woord. Vorige keer was Lou M.C. Mulder aan de beurt, deze keer is het aan Annelies de Mey en Annemie Augustijns.

Sado-Televisie

Big Brother is weer in het land, en de spelregels zijn veranderd. Het publiek kan stemmen, niet op de blijvers, maar op de vertrekkers. De huisbewoners denken het omgekeerde. De minst populairen denken dat ze de grootste publiekslievelingen zijn. "Het is de smerigste streek die Big Brother ooit heeft uitgehaald en het is het hoogtepunt van wat je stilaan kunt omschrijven als sado-televisie," vindt Karl van den Broeck.

 

In den beginne was er... de dramaturgie

Na Asem, Andromak en Het kouwe kind werken regisseur Luk Perceval en scenografe Annette Kurz opnieuw samen in Het Toneelhuis. Deze keer is het de beurt aan Tsjechovs vroege stuk Oom Vanja, geschreven in 1899 maar ook vandaag nog razend populair. Tijd voor een gesprek, dachten wij, want als Perceval en Kurz gezamenlijk hun tanden in een stuk podium zetten komt daar zelden of nooit iets volstrekt oninteressants uit.

 

De authentiquairs van 't stad

Steven Ceuppens plaatst enkele welgemikte vraagtekens bij de Zomer van Antwerpen, locatiepodium, de opening van de Roma en veel meer. Hij pleit voor "een locatiepodium dat illusies en authenticiteit laat vallen, maar met beide voeten in de vaak harde en heterogene werkelijkheid staat."

 

Jef Geys

Bij alles wat ik zie van de beeldende kunstenaar Jef Geys (1935) stel ik me dezelfde vragen, omtrent de wijze waarop het werk behandeld en bekeken wordt, hoe men er persoonlijk, journalistiek of kunstkritisch mee omgaat. Het was dan ook uitkijken naar de artikels en recensies die over zijn laatste tentoonstelling Vrouwenvragen zouden worden geschreven. Duiken opnieuw dezelfde vraagstellingen op? Worden er antwoorden op gevonden? Of raakt de auteur van de stukken in de knoop met iets wat te vaak als ondoorgrondelijk beschouwd wordt?

 

Kontro:Verso: Het statuut en de functie van de theaterauteur

In elk nummer werpt rekto:verso zich in de kontro:verso-rubriek op een heet cultureel hangijzer. Twee tegenstrijdige, ongezouten meningen worden broederlijk naast elkaar geplaatst. Als het niet klinkt, dan moet het maar botsen. Dit maal zijn Christian Rullier en Wayn Traub het grondig oneens over het statuut en de functie van de podiumauteur.