Rekto:verso vroeg kunstenaars uit verschillende disciplines naar hun grootste mislukking en wat die heeft betekend.
Zoek
Rekto:verso vroeg kunstenaars uit verschillende disciplines naar hun grootste mislukking en wat die heeft betekend.
Het gebeurde toen de oude toneelspeler zijn vijfenzeventigste verjaardag zou vieren. Hoe oud hij in werkelijkheid was wist niemand, maar zijn collega’s hadden erop aangedrongen nu iets voor hem te doen voor het te laat was. Hij kon er 70 maar ook 95 zijn. Zijn gestel was broos en het scheen iedereen toe dat dit altijd al het geval was geweest, maar zeker wisten ze het niet. (uitgesproken op de presentatie van rekto:verso nr 62 in Passa Porta, 3 juni 2014)
Onderstaand essay, een verhaal over een nieuw theater, is geschreven met de Marie Kleine-Gartman Pen, een wisselprijs van het Nederlands Toneelverbond voor theaterbeschouwers. Het werd op 19 november 2012 publiek gemaakt in Rotterdam, waarbij Pieter De Buysser de Pen doorgaf aan Freek de Jonge.
Al is het Kunstenfestivaldesarts afgelopen, de gedachten blijven malen. ‘Ook op de podia lijkt alles design, “buitenkant”, geworden’, mailt Wouter Hillaert aan Pieter De Buysser. ‘Ik weet niet of het een mindere editie was’, luidt diens repliek. ‘Markant vond ik vooral de Vlaamse reacties: overwegend dedain voor al die “internationale” poespas. Zegt dat ophalen van de neus niet alles over onze zelfgenoegzaamheid in Vlaanderen?’.
In het januarinummer van rekto:verso hield redacteur Wouter Hillaert onder de titel 'Uitroepingstekens verdoeme' een radicaal pleidooi voor expliciete - politieke - stellingname op het podium. Het wordt tijd, zo stelde Hillaert, dat kunstenaars hun politieke of ideologische positie niet langer verhullen, dat er opnieuw politiek op de bühne bedreven wordt. Een maand nadien was het hommeles in cultuurland: de politiek - en dan nog wel het Vlaams Belang - ging zich uitgebreid mengen met de cultuurpolitiek en stelde prompt de subsidiëring van een aantal belangrijke culturele actoren in vraag.