Vanaf 8 april loopt de tweede editie van The Crystal Ship, het Oostendse festival voor ‘Public Art’, georganiseerd in samenwerking met de stad Oostende. Curator Bjorn Van Poucke wil kunst weghalen uit de musea en opnieuw publiek maken door ze in het straatbeeld van Oostende te integreren. Maar hoe dun is de grens tussen kunst in de stad en citymarketing? We blikken terug op de editie van 2016, waar de volgende editie organisch op voortbouwt.
Elke vrijdag schrijft een van onze vijf vaste online correspondenten een brief aan iemand. Deze week vraagt Frank Keizer zich af waarom de kunstkritiek - in reactie op de Nederlandse inzending voor de Biënnale van Venetië - zo weinig postkoloniaal bewustzijn toont.
Tot afgelopen weekend kronkelde zich voor de achtste keer een parcours van hedendaagse kunst door de Mechelse binnenstad. Contour 8 zag het groots: de biënnale voor bewegend beeld moest diepgaand reflecteren over recht en rechtvaardigheid, én het hele gebeuren historisch verankeren op verschillende locaties. Dat bleken veel ambities ineens.
Kunstscholen genoeg in België, en ook het aantal afstuderende kunstenaars is groot. In afwachting van een grote doorbraak in het professionele veld, starten velen hun eigen plekken in de marge, waar experiment toegelaten is. We hebben het dan over off spaces, artist-run spaces of Projekträume. Zit hier de nieuwe underground van de beeldende kunst? In Gent, Brussel en Antwerpen hoor je dezelfde tegenwerpingen: de stedelijke underground van weleer bestaat niet meer.
De paradox is de vader van het inzicht, dachten we, en dus leek het ons een goed en helder idee: Byung-Chul Han, succesauteur achter De transparante samenleving, openbaringen ontlokken over de noodzaak en zegen van het geheime in deze overbelichte, alles onthullende tijden. We hadden een ode aan het verborgene op het oog, maar botsten op de schaduwkant van de filosoof. Een ontluisterend demasqué? Of een performance van filosofische weerbarstigheid als verhullend masker? Relaas van een mislukt gesprek.
Van alle sociale media is Instagram de dapperst groeiende. Met 150 miljoen gebruikers is het een van de populairste apps op dit moment, die het bewerken en delen van foto’s heel eenvoudig maakt. Voor kunstenaars en musea is het stilaan een onmisbaar element voor publiekswerving. Instagram lijkt dé plek waar het onderscheid tussen underground en mainstream gewoon opgeheven wordt.
Het Antwerpse Museum van Hedendaagse Kunst (M HKA) bracht het eerste grote overzicht in België van het beeldende werk van de ‘Franse dichter, toneelschrijver, kunstenaar en denker’ Robert Filliou. Maar hoe presenteer je in een museum een oeuvre dat zich altijd juist heel kritisch verhouden heeft tot de eigenheden van de kunstenaar, het kunstwerk en het museum zelf?
Het M HKA heeft grootse toekomstplannen. Mogen we daarvoor nog een suggestie doen? Meer aandacht voor vrouwelijke kunstenaars in zowel de collectie als de geplande tentoonstellingen is een noodzaak voor elk museum dat zichzelf bij de tijd wil noemen. (HART)
Eind juni viel de subsidiehakbijl op het kunstenaarsinitiatief Voorkamer, pijnlijk genoeg exact twintig jaar na de oprichting door Rik De Boe en Peter Morrens. In één klap werd de toekomst onthoofd die werd voorbereid, en een sterke traditie van hedendaagse kunst tonen en maken in Vlaanderen. Wat een verjaardagsfeest had moeten worden in de historische Heilige Geest-site in Lier waar Voorkamer al tien jaar tentoonstelt, werd zo onverwacht De Laatste Show, ‘licht misplaatst dansfeest’ inbegrepen. Een gesprek met de oprichters over het leven na de kater.
Staan we met de 3D-printer voor een nieuwe kwantumsprong in de kunsten? Op andere domeinen roept het apparaat alvast grote vragen op. Welke narigheid kan daar allemaal mee uitgehaald worden? Stel dat iemand straks zomaar een pistool kan printen? In artistieke middens is dat niet anders. Kan straks iedereen gewoon zelf kunst printen?
In het begin van de vorige eeuw was de blik van de westerse kunstenaar onwillekeurig voorwaarts gericht. Zelfs abstracte schilderkunst moest bijdragen tot de algemene vooruitgang, tot de vormgeving van een nieuwe wereld. De Brusselse Bozar en het Gentse Museum voor Schone Kunsten bevestigen én nuanceren dat hoge streven van de avant-garde met hun tentoonstellingen rond Theo van Doesburg en Marthe Donas.
‘Radioactief materiaal, opgeslagen in betonnen tunnels diep onder de grond, kan een catastrofale ramp veroorzaken tot ver in de toekomst, tot in een tijdperk waar we ons nauwelijks iets bij kunnen voorstellen.’ Dat komt niet uit een pamflet van Greenpeace, maar uit de perstekst van Riddle of the Burial Grounds, een tentoonstelling van Extra City. Kan kunst ons wel iets helpen voor te stellen bij die lange nucleaire hypotheek?
Zit er nog vooruitgang in de kunst? Rekto:verso vroeg zes stemmen naar het kunstwerk dat hen over vooruitgang een nieuw inzicht gaf. De buit blijkt niet voor één gat te vangen. Er zit meer in vooruitgang dan je denkt.