Thomas Crombez

Geef het publiek zichzelf als schouwspel

De publieke optocht is weer in opmars in de kunsten. Op 20 mei paradeerden op Linkeroever in Antwerpen tientallen groepjes van in totaal honderden Antwerpenaren voor een betalende tribune van nog eens honderden andere Antwerpenaren, als één beeld van de stad. De parade van mannen, vrouwen en diegenen die vanuit de verte op vliegen lijken van theatermaker en beeldend kunstenaar Thomas Verstraeten breekt met een lange geschiedenis van massaspektakels. 

 

Het doctoraat in de kunsten, tien jaar later

In 2004 startten aan de Vlaamse kunsthogescholen niet alleen de nieuwe bachelor- en masteropleidingen. Onder druk van Europa werd ook een nieuwe academische graad voor kunstenaars geïntroduceerd: het ‘doctoraat in de kunsten’. Tien jaar later hebben al 47 musici, kunstenaars en ontwerpers zo’n doctorsgraad behaald. Zijn de bezorgdheden over de academisering van het kunstonderwijs terecht gebleken?

Kunst als kennisproductie

Wie zijn de kunstenaars die vandaag een doctoraat maken? Zitten ze werkelijk op de wip, ergens halverwege de artistieke praktijk en het academische veld? Of maakt een doctoraat juist een andere praktijk mogelijk, waarvoor nog geen model bestaat? Fotograaf Bert Danckaert en theater- en filmmaker Pol Dehert, twee kersverse doctors in de kunsten, noemen het doctoraat in de kunsten een ‘aberratie’, maar wel een met gunstige neveneffecten.

 

Voorlichting in performance. Interview met Marina Abramović

‘Niemand geeft om performancekunst’, stelt Marina Abramović. En daar wil de grande dame van de performance wat aan veranderen, met de oprichting van twee eigen instituten. Die moeten de geschiedenis van dit vluchtige medium bewaren en ontsluiten. Een contradictie? Alles beter dan de puinhoop op YouTube, vindt Abramović.

 

Het vertrouwde met een wrong eraan. Historiserend theater als 'Oom Toon' in de KVS

Zeven november tweeduizend en zeven, twaalf uur 's middags. Terwijl formateur Yves Leterme de communautaire eindjes aan elkaar probeert te knopen - op die dag zullen de Vlaamse partijen met hun eenzijdige stemming over de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde een nieuwe scheur in het fragiele communautaire weefsel van België veroorzaken - schuif ik in de KVS aan tafel voor een gesprek met dramaturg Ivo Kuyl en acteur Guy Dermul over toneel maken in Brussel, en meer bepaald over de rol die het Vlaamse verleden daarin speelt.

Kontro:Verso: Sin City

KONTRO

Leaving Sin City

: Christophe Van Eecke

Ik ben gisteren uit Sin city opgestapt. In de scènes die ik heb gezien, ben ik onder meer getrakteerd op een flik en een pedofiel die elkaar afknallen, twee kerels die hun kloten naar de verdoemenis geschoten voelen worden, borsten die strak uitgelicht door het beeldscherm tollen, een assortiment dode blondines, een collectie vrouwenhoofden aan een muur, Bruce Willis die aan monologue intérieure doet, een lading gierende achtervolgingen en genoeg donderende geweerschoten om het Dolby Surround System van uw plaatselijk filmhuis voortijdig naar het schroot te helpen. Ik werd er alleen maar mottig van. Niet omdat Sin city zo'n beklemmende film is, maar omdat het hele gedoe spectaculair op mijn zenuwen werkte.

 

Knossos

In het januarinummer van rekto:verso hield redacteur Wouter Hillaert onder de titel 'Uitroepingstekens verdoeme' een radicaal pleidooi voor expliciete - politieke - stellingname op het podium. Het wordt tijd, zo stelde Hillaert, dat kunstenaars hun politieke of ideologische positie niet langer verhullen, dat er opnieuw politiek op de bühne bedreven wordt. Een maand nadien was het hommeles in cultuurland: de politiek - en dan nog wel het Vlaams Belang - ging zich uitgebreid mengen met de cultuurpolitiek en stelde prompt de subsidiëring van een aantal belangrijke culturele actoren in vraag.

 

"Dat moet u aan mijn man vragen"

Lange tijd kon ik me niet voorstellen wat het Duitse woord "Entnazifizierung" betekende. Ik had geen idee hoe de Bondsrepubliek en de Democratische Republiek erin geslaagd waren een bevolking die van 1933 tot en met 1945, ruim twaalf jaar dus, grondig werd geconditioneerd, te zuiveren van elke nazistische reflex of instinct. Vandaag heb ik een document voor me dat 'denazificatie' eindelijk aanschouwelijk maakt. In het antiquariaat kocht ik een gedichtenbundel van Friedrich Hölderlin, die werd samengesteld in 1943 voor Duitse soldaten die op veldtocht vertrokken: een Feldauswahl. Op de eerste bladzijde staat: "Diese von Friedrich Beißner besorgte Auswahl erscheint im Auftrag der Hölderlin-Gesellschaft." De rest van de zin werd zorgvuldig met zwart doorstreept. Er stond: und des Hauptkulturamts der NSDAP.