Opwinding draagt een soort van leegheid en vergankelijkheid in zich, maar heeft daarnaast ook iets hoopvols, radicaals en onbezonnen. Ze is vaak de lont aan artistieke vernieuwing. Ze kan onderdrukte of verboden sentimenten kanaliseren en overbrengen.
Zelfs met een nieuwe bezetting klinkt de Amerikaanse indieformatie Real Estate op zijn vierde album In Mind nog steeds hetzelfde als op zijn debuut acht jaar geleden. Of dat nu een goede of slechte zaak is, is niet enkel een kwestie van smaak.
Dankzij Berlijns bruisende underground zijn weinig plaatsen zo hip als de Duitse hoofdstad. Toch voelt Brooklyn-resident Andrew Savage van Parquet Courts er aanvankelijk weinig voor. Dolend door de onderbuik van de stad brengt hij in ‘Berlin Got Blurry’ zijn eigen leven in kaart. ‘Guess you’ve got a history but it’s not worth a mention tonight.’
Jarenlang was Jim Jarmusch de Amerikaanse king of indie, met films die opvielen door hun Europese toon en dolende karakter. Begin jaren 1980 zette hij zo vanuit de marge van blockbuster-Hollywood onafhankelijke cinema op de kaart. In zijn nieuwe film Paterson vertaalt hij die hippe, vervreemdende filmstijl van weleer naar vandaag. En dat is verfrissend onhip.
Hoe zal onze toekomst eruitzien? Die vraag hield vorige eeuw zoveel schrijvers en cineasten in de ban dat het een genre werd: sciencefiction. Ondertussen overleefden we zowel 1984 als Back To The Future en weten we dat die toekomst alweer geschiedenis is. Voor High-Rise dook de Britse cineast Ben Wheatley daarom naar het einde van de vooruitgang: ‘Het voelt alsof de film zowel een periodedrama als een sciencefictionprent is.’
Alles wordt steeds duurder, maar de ticketprijzen van populaire muziekfestivals en concerten schoten het laatste decennium wel heel snel de hoogte in. Volgens Herman Schueremans, ceo van Live Nation Belgium, zou het niet om winstmaximalisatie gaan. Waar ligt die sterke klim dan wel aan? En welke rol spelen organisatoren en ticketservices in dit verhaal? Ook populaire artiesten gaan niet vrijuit.
Sinds de verkoop van muziek instortte, nam de live ervaring een hoge vlucht. Vanzelf verschoof ook de kerntaak van de muziekindustrie van het verkopen van platen naar het verkopen van tickets. Die verschuiving duwde niet alleen promotoren, artiesten en ticketservices naar elkaar toe. Zelfs de ooit verguisde secundaire ticketmarkt werd ingelijfd. Plukt de grootste concertpromotor ter wereld, Live Nation, daar nu de vruchten van?
De tijd dat popcultuur werd afgeserveerd als hersenloos vermaak, is voorbij. Vandaag citeren cultuurkenners naast Shakespeare ook de gevatte Hollywood-scenarist Aaron Sorkin en bekijken ze naast arthousefilms ook sitcoms als Community. Waarom? Waarom lijk je intussen zelfs voor je tv een ingewijde te moeten zijn? De meerwaarde die we vroeger zochten in de schone kunsten, schuilt in ons gelinkte universum steeds vaker in een voorvoegsel: meta.
De pakkende docu The Wolfpack volgt de schichtige Angulo-familie die zijn eerste stappen zet in een beangstigende buitenwereld die het enkel uit films kent. Wat leert dat ons over pop- en angstcultuur? 'We waren bange kinderen. Als kind zie je dingen zonder te weten wat het betekent.'
Als muziekliefhebber moet je veel duiten voor je passie overhebben, als muzikant de kaas van je brood. Ook Chloë Nols en haar Brusselse band zaten erg met die kwestie in de maag. Gelukkig konden zij voor hun debuut Phoenix op een groeiende en vrijgevige aanhang rekenen. ‘Het is heel raar, op het ontroerende af, dat vrienden en fans niet alleen willen helpen, maar dat ook echt doen.’
Met een steeds sterker uitdijend aanbod aan video-on-demand, streamingsites, en smart- en catch-up-tv lijkt klassieke televisie vandaag in het verdomhoekje te zijn beland. Wie laat zijn avond nog plannen door een uitzendschema – journaal om zeven, duiding om acht, soapie ergens tussenin en laatavondfilm als afsluiter? Volgens mediaprofessor John Ellis loopt dat niet zo’n vaart: klassieke tv heeft zijn tijd nog niet gehad; wel heeft televisie een gevarieerdere invulling gekregen.
Vijftien jaar geleden trok de Amerikaanse commerciële zender NBC de stekker uit het tienerdrama Freaks and Geeks. Terwijl het toen een rationele, op kijkcijfers gebaseerde beslissing was, lijkt het vandaag vooral een onbegrijpelijke misstap. Deze Amerikaanse high school show van loseridool Judd Apatowhad immers alles in huis om een ware hit te worden … als het tenminste niet vijftien jaar te vroeg was gemaakt. De losers van Freaks and Geeks waren niet die van de millenniumwende, maar die van vandaag: de sympathieke zonderling.
Dankzij de vele festivalselecties en prijzen klinkt de titel van Sahim Omar Kalifa’s kortfilm Baghdad Messi ondertussen bekend in de oren. Maar nu deze Vlaams-Koerdische kortfilm in de running is geweest voor een Oscar, reageren velen toch nog steeds verrast: ‘Bestaat er zoiets als Vlaams-Koerdische cinema?’
Halfweg de plaat They Want My Soul lijktSpoon met het nummer ‘Knock KnockKnock’ haast verontschuldigend voor de deur van de hall of fame te schuifelen. Het Texaanse vijftal probeert immers al twintig jaar zieltjes te winnen. Toch blijven ze, behalve bij een trouwe schare muziekjournalisten, voor het grote publiek onbekend en onbemind.