Met een dossier rond ‘Vlaanderen’ waagt dit nummer zich in het hol van de leeuw. Want over Vlaanderen spreken, anders dan over pakweg Limburg of Nederland, blijkt niet onschuldig. ‘En waarom niet België?’, zo reageerde de baas van een kunstencentrum prompt in een mail. ‘Hoor de zwarte laarzen voorbijmarcheren.’ We denken niet dat hij het over strakke motorbabes op de zeedijk had.
Al is ‘Vlaanderen’ de doodgewone zandgrond waarop we wonen, het zorgt voortdurend voor conflict. ‘Vlaanderen’ is hoe we het zien: een product van onze ficties en fixaties. Hoe wordt het leven op dit grondgebied cultureel verbeeld? En wat zegt dat over ons, en onze artiesten?
Het moet van de jaren 1960 en de non-conformistische cinema van Pier Paolo Pasolini en Werner Herzog geleden zijn dat er in Europa nog een cineast is opgestaan die zo consequent de camera aanwendt om te provoceren en taboes te verdrijven als Ulrich Seidl. In de recente Paradies-trilogie Liebe, Glaube en Hoffnung is er andermaal geen gebrek aan gênante taferelen. Met een grijns wijst de Oostenrijkse cineast ons de weg naar het paradijs. Een gesprek.
In de illustratieve sector gonst het al jaren – los van de crisis – van de geruchten over een algehele malaise. Een illustratie is misschien goud waard, maar levert een habbekrats op. Illustreren is bikkelen op droog brood, zonder veel waardering voor je vak. De gemiddelde illustrator wordt zwaar onderbetaald, zo wordt er gefluisterd. Wat is daar van aan? (Hier de problemen, verder de oplossingen)
Als illustrator hoef je, door diverse problemen in de sector, niet te rekenen op een riant maandinkomen. Toch zijn er illustratoren die wél het hoofd boven water houden. Hoe krijgen zij dat voor elkaar? En wat zijn mogelijke pistes voor de hele illustratiepraktijk? Meer solidariteit, meer gebundelde krachten zijn gewenst.
Noise music is meer dan simpel 'lawaai'. Het gaat om een heftig statement over het bestaan en de wereld, in één lijn met de abstracte schilderkunst of het vroege surrealisme. Luister maar naar Kevin Drumm.
Grote Europese musea die een bijhuis openen in verpauperde industriesteden met hoge werkloosheid: het lijkt onderhand een recept te worden. Maar wat doet het met de artistieke politiek van een museum om zich ook te verhouden tot sociale uitdagingen? Tate Liverpool, dat dit jaar zijn 25-jarige jubileum viert, blijft een mooi voorbeeld van hoe kunst niet noodzakelijk de wereld, maar misschien wel een stad kan veranderen.
De Mechels-Leuvense rapper Baz is al enkele jaren actief in het Vlaamse hiphopwereldje. Op zijn nieuwe album Verandering II staat ‘Donker’, een claustrofobisch nummer met thematisch breed opgezette raps die on-Vlaams in de oren klinken.
‘Dear Nico, me and my wife saw you last year in Gent …’, leest het begin van een opdracht die dichter Jotie T’Hooft optekende in een exemplaar van zijn tweede dichtbundel Junkieverdriet. De bestemmeling was de Duitse zangeres, actrice en voormalig fotomodel Christa Päffgen (1938-1988), alias Nico. Op 18 juli ligt Nico 25 jaar onder de zoden, maar vergeten is ze allerminst. Op het kruispunt van pop- en beeldcultuur, van kunstscene en underground, verrijst ze als icoon, of als de onheilsgodin Hekate die in meerdere richtingen wijst.
Geluid klinkt in ons leven voortdurend op de achtergrond, tot het ineens naar voren treedt. Dan worden klanken een gebruiksmiddel, een vorm van cultuur. Met een doel, een betekenis, een geschiedenis. Precies dat is muziek: geluid ontworpen om bewust naar te luisteren. Alleen trekt zelfs muziek zich nu steeds meer terug naar de achtergrond. Het wordt weer gewoon geluid. Muziek om níét naar te luisteren.
Posture Editions is een boekenreeks die je nog het beste kan omschrijven als een gedrukte expo. Elke editie is opgevat als een papieren tentoonstellingsruimte waarbinnen telkens één kunstenaar vrij spel krijgt. Daarmee vullen de Gentse initiatiefnemers Nikolaas Demoen en Katrien Daemers – met verrassend resultaat – een hiaat op tussen de ontelbare kunstenaarsboeken enerzijds en de catalogi en monografieën anderzijds.
‘Zet uw tv af!’ KVS-directeur Jan Goossens bijt het literatuurwetenschapper Kevin Absillis toe, tijdens diens al even snedige betoog over de hautaine houding van de culturele wereld tegenover de Vlaming. En wij die dachten dat ‘de culturele verbeelding van Vlaanderen’ een gemoedelijke babbel zou worden. Ook historica Gita Deneckere en N-VA-woordvoerder Joachim Pohlmann botsen prompt, maar dan over de ‘nostalgische’ oorsprongsmythe van het Vlaams-nationalisme. Vlaanderen in actie, live rond één tafel!
We vroegen aan honderd Vlamingen (en Nederlanders): welk kunstwerk, cultuurproduct of cultureel evenement drukt jouw beeld van Vlaanderen het beste uit en waarom? Hieronder alle 35 reacties. Vlaanderen leeft! (En het heeft iets met artistieke sluikreclame.)
Productiehuis Menuet produceerde voor VTM drie reeksen van Code 37, de televisieserie met actrice Veerle Baetens in de hoofdrol. In 2010 werd Code 37 genomineerd als beste dramaserie op het Festival de Télévision de Monte-Carlo. En in 2011 kreeg het de ‘Vlaamse Televisiester’ als beste dramaserie. Maar behalve dat het een goede politieserie is, toont Code 37 vooral de angsten én de zekerheden van het Vlaanderen van vandaag.