Zowel theaterliefhebbers als recensenten wonen zelden meer dan één keer dezelfde voorstelling bij. Dat is, gezien de aard van theater, op zijn minst merkwaardig. Waarom bekijken en beoordelen we podiumproducties net zoals romans en schilderijen: als een voltooid kunstwerk? Een voorstelling is nooit zo autonoom als ze zichzelf wel eens durft te verkopen. De impact van de omstandigheden rond elke opvoering blijkt veel groter dan je zou durven dromen. De proef op de som.
Theater spelen: het is een wereld apart. Een reizend bestaan langs applaus, kritiek en blijven analyseren tot op het bot. Als toeschouwer kom je met één keer Het wijde land toe, maar de spelers van Tg Stan, Oympique Dramatique en Lazarus spelen het stuk tweeëndertig keer. Wat doet die herhaling met een voorstelling? Ik ga tien keer kijken, peil de acteurs naar hun belevingen en sper mijn ogen wijd open.
Theater is live: dat is een open deur. Maar hoe levendig blijft een voorstelling als je haar dertig keer speelt? Daar lees je nooit iets over. Avond na avond reizen de acteurs het land rond, brengen ze steeds dezelfde tekst voor telkens een ander publiek in een andere zaal. Hoe verandert dat alles een theatervoorstelling? Ik neem de proef op de som, en volg Lange dagreis naar de nacht van Theater Antigone mee op reis.