Maarten Demetter

Rudy Trouvé

'Succes is ongezond voor mij. Als té veel mensen van mijn songs gaan houden, krijg ik het gevoel dat ze niet meer van mij zijn.' Die angst weerhoudt artistieke duizendpoot Rudy Trouvé er niet van om met een inmiddels ontelbaar aantal bands elk podium, hoe klein ook, te beklimmen en muziek te produceren aan een tempo waar wijlen Frank Zappa een puntje aan kan zuigen. Voor Trouvé klopt die paradox niet alleen als een bus, ze vormt ook de kern van zijn recente werk. Songs and Stuff Recorded Between 2003 and 2007 heet het (voorlopig) laatste deel van een trilogie, en wijdbeense stadionrock en sing-alongs moet je daarop niet verwachten. Met deze plaat blijkt Trouvé een soort rust gevonden te hebben, een evenwicht dat, ondanks de tijdsspanne waarin het album is opgenomen, op de twee eerdere delen, 1999-2002 en 2002-2003, weleens ontbrak.

 

Kevin Coyne

Op 2 december 2004 overleed Kevin Coyne in het Duitse Nürnberg na een lange, slepende ziekte, zoals dat heet. Coyne was een musician's musician, op handen gedragen door onder anderen Police-gitarist Andy Summers, rockgoeroe John Peel en, dichter bij huis, Arno Hintjens en Patrick Riguelle. Tijdens de jaren 1970 trok hij volle zalen en de Brit hoort thuis in het rijtje van groten als Captain Beefheart en Syd Barrett. Zijn originele invulling van de blues en invloed op de Britse folkrockbeweging zijn allerminst gering te noemen. Zappend door radioland wordt duidelijk dat dergelijke excentriekelingen geen plaats meer vinden in de ether, dat tot een verzamelplaats verworden is van platte eenheidsworst waar veelal ziel en intensiteit vakkundig is uitgeknepen.

Control

Onlangs nam ik samen met nog vier (!) andere gegadigden plaats in het grootste bioscoopcomplex van Gent voor de première van Control. Deze biopic is het alom geprezen debuut van de bekende Nederlandse rockfotograaf Anton Corbijn, een man wiens grofkorrelige beelden van legendes als Johnny Cash, Bono en Marianne Faithfull op menig netvlies gebrand staan.

 

Searching for the wrong-eyed Jesus

Gegarandeerd heeft half Vlaanderen na het zien van de kaskraker Walk the Line één of meer compilaties van countrylegende Johnny Cash in huis gehaald. Haast niemand zal ze echter meer dan één draaibeurt gunnen, want hoe 'schoon' die biopic ook is, het blijft weinig meer dan een histoire d'amour, Hollywood-style. En country blijft een genre dat, net als blues, door zijn repetitieve karakter algauw de doorsnee luisteraar gaat tegenstaan. Nochtans schuilt achter dat saaie imago een wonderbaarlijke wereld van religie, verhalen en poëzie, maar ook van schuld en verderf. Zie de pas op dvd verschenen docufilm Searching for the wrong-eyed Jesus van de Britse reclamemaker Andrew Douglas.

 

Daan Stuyven

Bridge Burner, zo heet DAANs tweede en meest recente soloplaat. En laat bruggen verbranden nou net iets zijn waar Daan Stuyven héél slecht in is. Zijn solomuziek is futuristische retro-disco, doorspekt met allerlei "foute" eighties invloeden. Met zijn groepje Volt trok hij ook al een eighties revival op gang nog voor de jaren '80 goed en wel beseften dat ze voorbij waren en hij bracht al hommages aan Johnny Cash toen "the man in black" nog grijnzend zijn laatse songs in de microfoon mompelde. 

 

Home is where you get accross

Twaalf jaar na zijn alom geroemde debuut Living With The Law, liet de van origine Texaanse singer-songwriter en gitarist Chris Whitley eerder dit jaar Hotel Vast Horizon op de wereld los. Nu ja, de wereld… De kans dat je van 's mans nieuwe meesterwerk al gehoord hebt, is bijzonder klein. Chris Whitley laat zich niet vastpinnen op één genre, en nog veel minder op één plaats. De geelrode zonnegloed waarin hij baadt op de hoes van Living with the Law maakt plaats voor een kil Germaans sneeuwlandschap, de weidse woestijnblues voor jazzy fluistersongs. We legden de twee schijven naast elkaar, en vroegen ons af hoe het zover is kunnen komen.