Vader, moeder zult gij eren. Ook tijdens een avondje filmkijken. Ik ken mijn klassiekers. Dus zat deze frase van mijn moeder me dwars: 'De wereld is slecht, dat weten we. Maar wat heb je eraan om dat nog eens op je bord te krijgen tijdens een avondje uit?' Ze speelde het op na The constant gardener van Fernando Meirelles. De idealist in mij voelde zich aangesproken. Want wat maakt een geëngageerde film meer los dan een gevoel van vlammende verontwaardiging? En wat doet een mens nadien nog met die vlam? Of is dat delen in andermans miserie een louter therapeutische trip, waarvan de krachtlijnen snel weer verdrinken in 's levens beslommeringen, zoals we die kennen aan deze zijde van de aardbol?