Het schijnt dat Michael Stipe (REM) de States gaat verlaten als John McCain de verkiezingen wint (bij het ter perse gaan van deze rekto:verso is er nog niet gestemd). Een verdienstelijke poging om de Democraten een duwtje in de rug te geven en de Obama-mania een artistieke portie EPO toe te dienen. Het doet denken aan de verenigde krachten van de Franse hiphopscene (maar ook andere muzikanten) om Le Pen tegen te houden in de tweede ronde van de 'Présidentielles' van 2002.
We hebben ons gesprek op een grijze ochtend in een mistroostig Antwerpen. We zijn beiden geboren in het gezegende jaar 1977. We zijn beide, zij het passief, nauw betrokken bij het fenomeen graffiti. Hij heeft graag Gentenaars, ik heb graag Limburgers. Philip Metten is een beeldend kunstenaar, ik een vat vol kritische bedenkingen over het wereldje dat het kunstmilieu heet te zijn. In mijn ogen lijkt het niet meer dan een gesloten clubje cokesnuivende, zelfingenomen, arty-farty rijkeluiskindjes die maar wat in een museum droppen en er dan een mooie uitleg aan geven om het tot kunst te verheffen. Genoeg materiaal voor een pittige babbel, dus.
Pablo Gonzalez alias Sozyone staat binnen de kleine Belgische hiphopwereld bekend als een man van weinig woorden. Als vaste waarde van de hiphopformatie De Puta Madre (aan de zijde van onder andere dj Grazzhoppa) en tegenwoordig bij Les Deux Fils De Pute, werd hij bekend met zijn gebalde rapstijl. Diezelfde directe stijl doordringt ook zijn grafisch werk. Walking through Pandemonium City is zijn meest recente, persoonlijke expositie, georganiseerd door CityKingz in de gloednieuwe Pimpz Studio, in het midden van de Gentse rosse buurt.
Wat heeft Bush met hiphop te maken? Alles en niets. Het is boeiend om hiphop tegen het licht van de laatste pseudo-democratische verkiezingen in de States te houden. Politieke standpunten in hiphop en binnen muziek in het algemeen zijn namelijk not done tegenwoordig. Denk maar aan Nick Cave die beweert dat muziek niks met politiek te maken heeft (of zou mogen hebben). Of Bob Dylan die na zoveel jaar doodleuk komt vertellen dat hij niet de gedoodverfde protestzanger is waarvoor hij doorgaans wordt versleten. Natuurlijk, er was tijdens de aanloop naar de presidentsverkiezingen in de States een tour van artiesten (Springsteen en co) die de mensen opriepen om te gaan stemmen en dan nog het liefst voor de Democrats.